De titel van mijn blog is Maracuyaenzo…want maracuya (passievrucht) was bij ons in Bolivia dagelijkse kost. Dat is één van de dingen die we het meest missen. Maar er is natuurlijk veel meer. Op deze pagina zal ik af en toe wat delen over Bolivia en onze tijd daar.
In 1994 kwam ik voor het eerst terecht in Bolivia tijdens mijn tweede studiejaar Culturele Antropologie (VU). Ik kreeg de mogelijkheid via vrienden van mijn zus om de wereld van de Ontwikkelingssamenwerking van dichtbij te ontdekken. 
Samen met een goede vriendin bezochten we Bolivia een maand en reisden door heel het land langs allemaal ontwikkelingsprojecten. We begonnen in La Paz en vervolgens naar Potosí, Sucre, Monteagudo, Cochabamba, Samaipata, Santa Cruz, Trinidad en weer terug naar La Paz waar we nog een bezoek brachten aan Copacabana en Tihuanacu. Het was geweldig, leerzaam en inspirerend. Mijn studie werd ineens echt leuk en ik begon me voor te stellen wat ik zou gaan doen.
In 1996 regelde ik mijn leeronderzoek voor de afstudeerscriptie in Bolivia. Ik ging samen met een studievriendin, maar zij bleef in de stad en ik op het platteland. Het onderwerp was de recente nieuwe wetgeving “Ley de Participación Popular” en de “Ley de la Decentralización”. Daarmee decentraliseerde de nationale overheid bevoegdheden en middelen naar departementale en municipale overheden. Het beleid van de lokale overheid moest bovendien radicaal veranderd worden door de top-down benadering te vervangen door een bottum-up benadering. Dat betekende dat er hele nieuwe methoden geïntroduceerd moesten worden waarmee de overheden de behoeften van de lokale bevolking in kaart kon brengen en waarmee ze hun beleid vervolgens konden formuleren. Ik hield mij bezig met deze processen en methoden in een klein dorp ten zuiden van de hoofdstad Sucre, Villa Serrano.
Uiteindelijk bleef ik een half jaar in Bolivia. Sucre en Villa Serrano hadden mijn hart gestolen, maar dat niet alleen. Ik was ook hopeloos verliefd geworden op een Boliviaan die in het Villa Serrano werkte. Na een pijnlijk afscheid terug in Nederland probeerde ik de onmogelijke liefde te vergeten en stortte ik mij in werk en in de salsadanswereld. Studie kwam op een lager pitje staan, want de scriptie over mijn tijd in Bolivia en alle onderzoeksdata bleef lastig voor mij. Totdat mijn moeder zich toch echt zorgen begon te maken of ik ooit zou afstuderen en mij voorstelde dat we naar Bolivia zouden gaan als ik afstudeerde. Binnen twee maanden had ik mijn bul. En samen gingen we via Buenos Aires een maand naar Bolivia.
De reis met mijn moeder in 2001 was geweldig. Zo heb ik haar alle plekken laten zien waar ik geweest was en de vrienden, kennissen en collega’s voorgesteld. Uiteraard ontmoetten wij ook mijn ex-geliefde in Sucre. Het was me helemaal duidelijk geworden, ik moest en zou terug naar Bolivia om de liefde een kans te geven en te leven, te wonen en te werken. Thuisgekomen stelde ik alles in het werk om terug te kunnen. Ik was een tijdje gids voor een reisorganisatie en daarna ben ik in 2001 vrijwillig gaan werken bij AMDECH, de vereniging van gemeenten van departement Chuquisaca.
Begin 2003 vertrok ik naar Riberalta in het departement Beni, het tropische deel in het Noorden van Bolivia. Daar werkte ik voor SNV (Stichting Nederlandse Vrijwilligers) en ondersteunde lokale organisaties bij het versterken van hun organisatie en ik deed mee aan een onderzoek van het inheemse rechtssysteem. 
Het is een intrigerend gebied, waar men heel geïsoleerd leeft van de rest van het land. Alleen in de droge tijd kun je er over land naartoe, maar beter kun je vliegen. Door complicaties tijdens mijn zwangerschap moesten wij verhuizen naar Santa Cruz de la Sierra, waar onze zoon Thomas in oktober 2003 werd geboren. In Santa Cruz werkte ik als adviseur bij SNV en hield me bezig met beheer van inheemse gebieden en participatieprocessen van de lokale bevolking. Weer een totaal ander gebied, met een andere cultuur en inheemse volkeren en qua natuur veelzijdig en eindeloos mooi. Toen Thomas nog geen half jaar was werd ik zwanger van de tweede en toen hebben zoonlief en ik heerlijk een tijdje bij familie in Nederland gezeten in Amsterdam en op Texel, waar Belén werd geboren in december 2004.
In februari 2005 begon ik weer in Santa Cruz te werken en woonden we in de mooie wijk Urbarí in Santa Cruz. Naast de participatiemethoden begon ik ook te werken met lokale kunstnijverheidsgroepen en kunstenaars. Verschillende inheemse volken leven in het gebied rond Santa Cruz en ze maken de mooiste dingen. 
Sommigen nog heel traditioneel en anderen zijn meer gaan inspelen op de wensen van de koper. Ik zal een paar producten en culturen uitlichten in aparte posts. In 2007 zijn wij teruggekeerd naar Nederland.
Maracuya...enzo 